Kendimi bildim bileli göğsümü gere gere bahsettim senden. Gurur duyarak gösterdim fotoğraflarını. Her defasında doya doya bakmak için geldim sana ama aynı açlıkla ardıma bakarak geri döndüm. Yeşiline mavine doyamadan. Kızıl toprağına yüz sürdüm kokladım. Sıcakkanlı insanını özledim uzak diyarlarda. Hırçın denizinde yüzdüm güneşinin altında ve her defasında tek bir ayrık otuna bile zeval gelmesin diye özen gösterdim. Sevgimin ölçü birimi oldun.Çoğu zaman sevdiklerime şunu söyledim."Seni Amasra kadar seviyorum" Duydum ki ey sevgili!
Gül çehreni dumanlara saracak, mavi denizini zehire boyayacak, ılık yağmurlarına asitler katacak, balıkçılarını yasa boğacak, çiftçini elleri koynunda bırakacak celladını inşa ediyorlarmış.
Hep senden söz ederken masal prensesi benzetmesi yaparlardı.
Çocuklarımıza torunlarımıza seni masal gibi mi anlatacağız? Bir varmış-Bir yokmuş diye başlayarak...Biz seni yeterince koruyup kollayamadık.
Senin yuzune nasıl bakacagız?
